က်ေနာ္ခံစားမိေသာအရာ..

တစ္ရံေရာအခါကေပါ့........
လယ္သမားႀကီးတေယာက္မွာ ႏြားအိုႀကီးတေကာင္ရွိသတဲ့။
တေန႔မွာေတာ့ အဲဒီႏြားအုိႀကီးဟာ ေရခန္းေနတဲ့
ေရတြင္းနက္ႀကီး တစ္တြင္းထဲကို ေခ်ာ္က်သြားပါေလေရာတဲ့။ ႏြားႀကီးခမ်ာ
နာက်င္တာကတစ္ေၾကာင္း တြင္းထဲကေန ျပန္မတက္ႏိုင္တာေတာ့တာမို႔
ထိတ္လန္႕လာလို႔တစ္ေၾကာင္း တို႔ေၾကာင့္ ငယ္သံပါေအာင္ ေအာ္ေတာ့တာေပါ့။
ႏြားႀကီးရဲ႕ေအာ္သံကိုလည္းၾကားရေရာ
လယ္သမားႀကီးလည္း အေျပးေရာက္လာၿပီး ၾကည့္လုိ္က္တဲ့အခါ ေရတြင္းထဲက်ေနတဲ့
သူ႔ႏြားႀကီးကုိ ေတြ႔ရပါတယ္။ ခက္တာက တြင္းကလည္းအနက္ႀကီး ႏြားႀကီးရဲ႔
ကိုယ္ကလည္း အေလးႀကီးျဖစ္ေနတာပဲ။ ျဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုဦးေတာင္မွ
သည္ႏြားႀကီးကုိတြင္းထဲကေန မၿပီးထုတ္ဖို႔ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ မလြယ္ဘူးလို႔
လယ္သမားႀကီးက ေတြးလိုက္မိသတဲ့။
ဒါနဲ႔ လယ္သမားႀကီးက စဥ္းစားတယ္။
ႏြားႀကီးလည္းအုိလွၿပီ။ ေရတြင္းကလည္း
ခန္းေျခာက္ေနၿပီ။ အဲဒီေတာ့ ႏြားႀကီးကုိ ေရတြင္းထဲမွာပဲ အရွင္လတ္လတ္
ျမွဳပ္လုိက္တာက အေကာင္းဆံုးပဲလို႔ လယ္သမားႀကီးက ေတြးသတဲ့။
ဒါမွလည္း ျပႆနာႏွစ္မ်ိဳးကုိ
ရွင္းၿပီးသားျဖစ္သြားမွာေပါ့။ တခုက ႏြားႀကီးရဲ႔ ဒုကၡကို တစ္နည္းတစ္ဖံု
ေျဖရွင္းေပးရာေရာက္သလုိ သံုးမရေတာ့တဲ့ ေရတြင္းေဟာင္းလည္း တစ္ခါတည္း
ဖို႔ၿပီးသားျဖစ္သြားမွာေလ။
ဒါနဲ႔ လယ္သမားႀကီးလည္း အနီး၀န္းက်င္ကလူေတြကို
အကူအညီသြားေတာင္းလုိက္သတဲ့။ ပတ္၀န္းက်င္ကလူေတြကလည္း အားတက္သေရာပါပဲ။
၀ိုင္းကူၾကတယ္။
သည္လုိနဲ႔ ေျမႀကီးေတြကုိ ေဂၚျပားေတြနဲ႔ ေကာ္ၿပီး
တြင္း ထဲကုိပို႔ၾကတဲ့အခါ ႏြားႀကီးရဲ႕ေက်ာေပၚကုိ ေျမႀကီးေတြ
တဖုတ္ဖုတ္က်လာေတာ့တာေပါ့။ လူေတြ ဘာလုပ္ေနမွန္း သိသြားတဲ့အခါ ႏြားႀကီးလညး္
ေတာ္ေတာ့္ကို ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္သြားေတာ့တယ္။
အဲသည္လို ေဆာက္တည္ရာမရျဖစ္ေနတဲ့ၾကားကပဲ
ႏြားႀကီးရဲ႔ေခါင္းထဲမွာ အၾကံတခ်က္လက္ခနဲ ေပၚလာသတဲ့။ ဒါနဲ႔ အေပၚကလူေတြ
သူ႔ေက်ာေပၚကုိ ေျမႀကီးတစ္ေကာ္ထုိးခ်လုိက္တိုင္း သူကေက်ာေပၚကေျမႀကီးေတြကို
ခါထုတ္လုိက္ၿပီး သူ႔ေျခေထာက္ေအာက္ကိုေရာက္သြားတဲ့
ေျမႀကီးေပၚကုိတက္တက္ရပ္ေလသတဲ့။
သည္လိုနဲ႔ ၾကာလာတဲ့အခါ ႏြားႀကီးလည္း တစ္ကုိယ္လံုးကုိ
ေပေရညစ္ပတ္ၿပီး ႏံုးခ်ိေနေတာ့တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အသက္ကေတာ့
ရွင္ျမဲရွင္လ်က္ပဲ။ ေျမႀကီးေတြ ေက်ာေပၚက်လာလုိက္ ခါထုတ္လုိက္
ေျခေထာက္ေအာက္ေရာက္သြားတဲ့ ေျမႀကီးေတြကိုနင္းၿပီး တက္လုိက္နဲ႔
လုပ္လာလို္က္တာ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ တြင္းႏႈတ္ကုိေရာက္သြားၿပီး အသက္လည္း
ခ်မ္းသာရာရသြားပါေတာ့သတဲ့။
ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ ပံုျပင္ေလးးကေပးလို္က္တဲ့ စိတ္အခံေလးကေတာ့
ကြ်န္ေတာ္တ္ို႔ လူသားေတြအေနနဲ႔ ဘ၀မွာရင္ဆိုင္ရဲ၀ံ့စရာ
အခ်က္လက္သစ္တစ္ခုပါပဲ။အဲဒီ စိတ္အခံကေတာ့
ခါထုတ္ၿပီးနင္းတက္မယ္ဆိုတဲံသေဘာထားေလးပါ။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေတြဟာ တစ္ခုခုကုိဆုိရင္
ႀကိတ္မႏို္င္ခဲမရနဲ႕ စိတ္ထဲမွာ မၿပီးႏုိင္ မစီးႏိုင္ျဖစ္ေနတတ္တာ ခဏ
ခဏပါပဲ။ တခ်ိဳ႕ဟာေတြဆို တစ္ပတ္ေလာက္ကုိ တႏံု႕ႏံု႕ တခ်ိဳ႕ဟာေတြက်ေတာ့
တစ္လေလာက္ တစ္ခ်ိဳ႕ဆိုရင္ ႏွစ္နဲ႕ကုိ ခ်ီလို႕ ေခါင္းထဲကကုိ ေဖ်ာက္မရႏိုင္
ခါမထုတ္ႏုိင္တာမ်ားေလ
ဦးေႏွာက္စားတယ္ ဆိုတာ အဲဒါမ်ိဳးေပါ့ ။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ အေပ်ာ္ေတြ စိတ္ခ်မ္းသာမႈေတြ၊ စိတ္ေအးခ်မ္းမႈေတြနဲ႕
ေပးဆပ္ေနရတာေတြေပ့ါ။ အတိတ္ကနာက်င္ခံစားမႈေတြဟာ ခါးသီးမႈ၊ အမုန္းတရား၊
အမ်က္ေဒါသ နဲ႕ အာဃာတမ်ားကုိ ဖန္တီးေနတာပဲ မဟုတ္ပါလား။
ကၽြန္ေတာ္တ္ို႕ဟာ အဲဒီ ခါးသီးမႈ ၊ အမ်က္နဲ႕
အာဃာတဆိုတဲ့ နာက်င္ခံစားမႈ ေျမႀကီးေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေက်ာေပၚကုိ
ေန႕စဥ္လုိပဲ အက်ခံေနၾကရပါတယ္။ အဲဒါေတြကို သည္အတိုင္း
ၿငိမ္ခံေနမယ္ဆုိရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕လည္း တြင္းထဲမွာ အရွင္လတ္လတ္

သၿဂိဳၤဟ္ခံလိုက္ရသလိုပဲ ေနေတာ့မွာေပါ့။ ဆက္ဆံေရးေတြမွာလညး္ တစ္ေယာက္နဲ႕
တစ္ေယာက္ၾကား နံရံႀကီးေတြ ထူျဖစ္သြားမယ္။တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္
မဆံုျဖစ္ေအာင္ေရွာင္ေနမယ္ ၊ သည္လိုနဲ႕ မေခၚႏိုင္
မေျပာႏိုင္ျဖစ္ကုန္တဲ့အထိ ကြဲတဲ့ ကြာတဲ့အထိ ၊ျပတ္တဲ့ေတာက္တဲ့ အထိ
စစ္ေအးတုိက္ပြဲေတြ ျဖစ္တဲ့အထိ ျဖစ္ကုန္ပါေတာ့မယ္ ၊
ဒါေပမယ့္ လူရယ္လုိ႕ျဖစ္လာရသမွ်ထဲမွာ

တန္ဖိုးအရွိဆံုး အရာတစ္ခုရွိတာကို ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြေမ့ေနၾကတယ္။
အဲ့ဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ လူသားေတြမွာ
ေရြးခ်ယ္ခြင့္ေတြ ရွိေနတာပါပဲ၊ နာက်င္ခံစားမႈေတြကုိ ကုိယ့္ကုိယ္တြင္းမွ
ေမြးျမဴသိမ္းဆညး္ထားမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အဲ့ဒါေတြကုိ ခါထုတ္ၿပီး နင္းတက္မလား
ကုိယ့္ဘာသာေရြးခ်ယ္ရံုပါပဲ။
ႀကိဳးစားၾကည့္ၾကစမး္ပါ၊ ခါထုတ္ၿပီးနင္းတက္ရေအာင္လား၊
တစ္ဖက္သားကေျပာလုိက္ၿပီးတဲ့ စကားေတြ ၊
ျပဳလုိက္ၿပီးတဲ့ အျပဳအမူေတြကုိ ခါထုတ္ၿပီး နင္းတက္လိုက္ၾကပါစို႕၊
ဒါမွမဟုတ္လည္း ကုိယ္ေျပာလိုက္မိတဲ့ စကား၊ ျပဳလိုက္မိတဲ့ အမႈေတြ အတြက္လည္း
တႏုံ႕ ႏံု႕ ျဖစ္မေနတာ့ဘဲ အားလံုးကို ခါထုတ္ၿပီး နင္းတက္ၾကရေအာင္၊
တစ္ေယာက္ေယက္က ရိုင္းရို္ငး္စိုင္းစို္င္းေျပာလိုက္တာ၊ ဒါမွမဟုတ္
ကုိယ့္ရဲ႕ အတိတ္ကအမွားအယြင္းတစ္စံုတစ္ရာ ဘာက္ုိပဲျဖစ္ျဖစ္
လ်စ္လ်ဴရႈလို္က္မယ္ဆုိတာနဲ႕ တစ္ပတ္အတြငး္မွာ စိတ္ခ်မး္သာသြားေတာ့မွာ
ေသခ်ာလုိ႕ေနပါတယ္၊ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ပါ၊
ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ေတြရဲ႕ ဘ၀ေတြမွာ အဲဒါေတြကပဲ
တစ္ခ်ိန္လံုးႀကီးစိုးေနတာ မဟုတ္လား၊ တစ္ခါတစ္ေလမ်ားဆုိရင္
နာက်င္ခံစားမႈေတြကုိ ပိုးေမြးသလုိေတာင္ ေမြးထားမိရဲ႕၊
အခ်ိန္ေတြၾကာလာတဲ့အခါ ေပ်ာက္ပ်က္မသြားတဲ့အျပင္ တႏံု႕ႏံု႕နဲ႕
ျပန္စဥ္းစားရင္းက ပုိလို႕ေတာင္ နာက်င္ေန၊ခံစားမိေနရေသးတာေတြလညး္ မနည္းဘူး၊
အေကာင္းူဆံုးကေတာ့ ဘာပဲျဖစ္လာျဖစ္လာ အသာတၾကည္
လက္ခံလုိက္ဖို႕ပါပဲ၊ ျဖစ္လာတာကို ေသခ်ာသံုးသပ္
သင္ခန္းစာယူဖုိ႕ပဲလုိပါတယ္၊ ၿပီးရင္ေတာ့ ခါထုတ္လုိက္ၿပီး အဲ့ဒီ
သင္ခန္းစာေတြအေပၚမွာ နင္းတက္ႏုိ္င္ဖို႕ပါပဲ၊
ခါထုတ္လိုက္ႏုိ္္င္ၿပီဆိုတာနဲ႕ တစ္ၿပိဳင္နက္
စိတ္လက္ေပါ့ပါးသြားၿပီ။ ဒါဆိုရင္ နင္းတက္ဖို႕လည္း လြယ္ကူသြားပါၿပီ။
ဒါဆုိရင္ အတိတ္ကအရိပ္ဆုိတဲ့ တြင္းနက္ႀကီးထဲမွာ အရွင္လတ္လတ္
သၿဂိဳၤဟ္ခံရမဲ့ အေရးကလည္းေ၀းသထက္ေ၀းသြားေတာ့မွာပါ။
တြင္းႏႈတ္ခမ္းေပၚ မားမားမတ္မတ္
ျပန္ေရာက္လာၿပီဆိုတာနဲႈ တစ္ၿပဳိင္နက္ တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု လုပ္ႏိုင္ေတာ့မွာလည္းေသခ်ာပါတယ္။
ကုိယ့္ဘ၀ကုိယ္ ဘယ္လိုထူေထာင္မယ္
ဘယ္လမ္းကုိသြားမယ္ဆုိတာ လူတိုင္း လူတိုင္း ကိုယ့္ဘာသာဆံုးျဖတ္ၾကရမွာပါပဲ။
ဆုိခဲ့သလုိပဲ လူျဖစ္ရတာ အင္မတန္ကံေကာင္းပါတယ္
လူျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ေရြးခ်ယ္မႈေတြရွိေနတယ္ မဟုတ္လား။
အဲ.......... အဲ့ဒီေရြးခ်ယ္ခြင့္ေတြကုိ
အေကာင္းဆံုး အသံုးခ်ႏိုင္ဖို႕ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕အားလံုးရဲ႕ အသိဥာဏ္နဲ႕ပဲ
သက္ဆိုူင္လိမ့္မယ္လုိ ႕ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ယံုပါတယ္။
စာဖတ္သူလူႀကီးမင္းေရာ ဘယ္လုိသေဘာရပါသလဲ?







ဆရာအတၱေက်ာ္ ေရးထားတာပါ...။ ။